
لینک *پایین مطلب*
فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)
تعداد صفحه52
فهرست مطالب
3- معرفت دینی:
4- عمل به آموخته&zwnj های دینی:
5- خودجوشی دینی:
1- هویت جویی:
تربیت دینی کودکان
اُنس دینی:
نخستین مرحله&zwnj ی تربیت دینی، اُنس دینی است. کودکی که در سال&zwnj های نخست زندگی با قرآن و نماز خواندن پدر و مادر آشنا می&zwnj شود و در سه یا چهار سالگی در کنار آنان جانمازی پهن می&zwnj کند و به تقلید از آنان، قیام، رکوع و سجده&zwnj برپا می&zwnj کند، کم&zwnj کم زمینه&zwnj ای به نام اُنس و الفت دینی در او ایجاد می&zwnj شود. وقتی فرزند شما در کنارتان سجده و رکوع کرد و سلام نماز را داد و شما دستش را به گرمی فشردید، پیشانی&zwnj اش را بوسیدید و لب&zwnj خند رضایت&zwnj بخشی در صورت او شکوفا شد، به یادش می&zwnj ماند که هر موقع این حرکات را انجام داده، از شما یک پاداش درونی و رضایت&zwnj بخش دریافت کرده است. هر زمان با شما به مسجد آمد و شما مراعات کردید که به او سخت نگذرد و راحت و خوش&zwnj حال باشد و ماندن خارج از حوصله&zwnj ی او نباشد، این مراعات&zwnj ها و ظرافت&zwnj ها او را کم کم به نوعی وابستگی دینی گرایش خواهد داد که پایه&zwnj ی آن اُنس والفت با دین است. ما در روان&zwnj شناسی به این پدیده « conditioning» یا شرطی کردن می&zwnj گوییم؛ به این صورت که اگر دو امر در مجاورت یک&zwnj دیگر قرار بگیرد و با حضور یکی، دیگری هم حضور پیدا کند، کودک کم کم بین این&zwnj ها پیوندی برقرار می&zwnj کند که به آن « پیوند شرطی» گفته می&zwnj شود. کودک در سال&zwnj های بعد که زندگی مستقلی را دنبال می&zwnj کند، هر وقت به یاد می&zwnj آورد که وقتی نماز می&zwnj خواند سیمای شما شاد می&zwnj شد و او را تشویق می&zwnj کردید، در او شوق و علاقه به دین ایجاد می&zwnj شود.
2- عادت دینی:
وقتی کاری را بارها و بارها
